-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เรื่องราวชวนซึ้งกินใจ ของคุณพ่อคนหนึ่งที่เขาทำให้คุณพ่อของเด็กๆคนอื่น อีกหลายคนต้องอึ้งและกลับมานั่งคิดทบทวนตัวเอง โดยเรื่องราวเกิดขึ้นในวันประชุมผู้ปกครอง พ่อแม่ผู้ปกครองคนอื่นๆต่างทยอยเดินเข้ามาในห้องเรียน บางคนสำรวมกริยามารยาท และบางคนก็ดูเงียบๆไม่สุงสิงกับใคร
ขณะที่คุณครูเดินไปปิดประตูและกำลังจะเริ่มพูดประตูที่เพิ่งปิดไปก็ค่อยๆแง้มออก แล้วมีชายวัยกลางคนคนหนึ่งเดินเข้ามา เนื้อตัวเขาเปรอะเปื้อนคราบดินไปทั้งตัว เขายิ้มและกล่าวขอโทษคุณครูผู้ปกครองคนอื่นจ้องมองเขาที่สวมชุดคนงานซีดๆ มีคราบน้ำมัน และบนกางเกงมีคราบดิน สวมรองเท้าบู๊ตที่เต็มไปด้วยโคลน ทุกคนรู้ทันทีว่าเขาเพิ่งมาจากไซท์งานก่อสร้าง
คุณครูถามว่า : ไม่ทราบคุณคือ? ชายคนนี้ ตอบว่า : ผมเป็นพ่อของหวังจื้อเหาครับ คุณครูแสดงสีหน้าตกใจแล้วจึงเรียกให้มาลงชื่อ แต่พ่อของหวังจื้อเหาก้มโค้งลงต่ำแล้วพูดว่า “คุณครูครับผมอ่านหนังสือไม่ออก” ผู้ปกครองคนอื่นต่างพากันขำ คุณครูจึงบอกว่า “ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวช่วยคุณเขียน..”
จากนั้นคุณครูก็ได้อธิบายจุดประสงค์ของการเชิญมาร่วมประชุม ก็เพื่อให้โรงเรียนทราบถึงวิธีการเลี้ยงดูและอบรมลูกของผู้ปกครอง และเริ่มมีผู้ปกครอง 2-3 คนออกมาแชร์ประสบการณ์เลี้ยงลูก บางคนดูแลลูกอย่างเข้มงวด ชอบให้ลูกทำการบ้านเยอะๆ บางคนจ้างครูมาสอนพิเศษลูกที่บ้าน
ต่อมาคุณครูขอให้พ่อของหวังจื้อเหาช่วยเล่าถึงวิธีอบรมสอนลูก โดยอาจารย์บอกว่า “หวังจื้อเหามีผลการเรียนดีที่สุดในห้อง เขาสอบคณิตศาสตร์ได้ที่ 1 เขาไม่เคยมาเรียนสายและไม่มีปัญหากับเพื่อนๆ ทุกคนมาฟังกันดูค่ะ ว่าพ่อของหวังจื้อเหาเขาอบรมเลี้ยงลูกอย่างไร”
พ่อของหวังจื้อเหาเดินขากะเพลกมาถึงหน้าชั้นเรียน เขาไม่ได้สบตาพวกผู้ปกครองโดยตรง พร้อมพูดว่า “ผมแค่ชอบดูลูกทำการบ้าน พอกลับถึงบ้านไม่ว่าจะเหนื่อยแค่ไหน ผมก็จะไปนั่งที่ข้างๆลูกแล้วดูเขาทำการบ้าน จนมีวันหนึ่งลูกถามผมว่า ทำไมพ่อถึงต้องมาดูเขาทำการบ้านทุกวัน พ่ออ่านการบ้านของเขาออกด้วยหรือ?”
ผมตอบไปว่าอ่านไม่ออก ลูกก็ถามอีกว่า ถ้าพ่ออ่านไม่ออกแล้วจะรู้ได้ไงว่าผมทำถูกหรือผิด ผมจึงบอกลูกไปว่า “ถ้าลูกทำการบ้านได้เร็ว พ่อก็รู้ว่าหัวข้อนี้มันต้องง่าย แต่ถ้าลูกอยากเปิดพัดลมหรือไปดื่มน้ำ พ่อก็รู้เลยว่าข้อนี้มันต้องยาก”
“ผมเป็นแค่คนงานก่อสร้าง ตอนผมมองเห็นตึกระฟ้าที่ผมสร้างมันกับมือ ผมก็ถามลูกว่าอยากมีบ้านใหญ่ๆสวยๆบนตึกสูงบ้างไหม? แล้วอยากได้รถเท่ห์ๆบ้างหรือเปล่า? ลูกพยักหน้า ผมเลยบอกว่า “ถ้าอย่างนั้นลูกต้องตั้งใจเรียนดีๆ” ผมไม่เคยเรียนหนังสือ แถมยังอ่านหนังสือไม่ออก ผมไม่รู้จักหลักการยากๆเพื่อเอาไปสอนลูก ผมแค่ชอบพูดคุยกับลูก ลูกผมชอบนั่งข้างๆดูผมทำงาน บางครั้งเขาก็เทน้ำให้ดื่มสักแก้ว ผมไม่ได้ให้ค่าขนมลูก ลูกของผมไม่เล่นอินเตอร์เน็ตและก็ใช้จ่ายไม่สุรุ่ยสุร่าย เขาช่วยผมทำงานบ้านและซักผ้า” เมื่อพูดจบเขาก็ก้มโค้งคำนับคุณครู ภาพนี้ติดตาตรึงใจผู้ปกครองคนอื่นๆอย่างมากเลยทีเดียว
จากเรื่องราวนี้สอนให้รู้ว่าถึงแม้คุณพ่อคนนี้จะไม่รวยล้นฟ้าหรือมีเงินทองมากมาย แต่เขาเคารพคุณครูของลูก เขาใช้เวลาอยู่กับลูก สิ่งนี้แหละคือความสำเร็จในการเลี้ยงลูกของเขา และทำให้ลูกของเขาเป็นเด็กที่มีความสุข
Source : siamupdate.com
0 comments:
Post a Comment